به گزارش «قدس آنلاین»،  حضرت آیت‌الله عبدالله جوادی آملی،  در درس تفسیر خود در مسجد اعظم قم در تفسیر آیات پایانی سوره مبارکه قمر گفت: در قرآن کریم پروردگار به حضرت موسی(ع) گفت تو مصنوع و ساخته برای ما هستی، تو را تربیت کردیم برای اجرای دستورات خودمان، این صنع قرآنی هم در بیان نورانی امام اول و هم در بیان نورانی امام مهدی(عج) بیان شده است.

 در بیان نورانی امام علی(ع) و حضرت حجت این مطلب است که اهل‌بیت(ع) دست‌پرورده خاص خداوند است و خداوند آن ها را به عنوان خلیفه و مجاری فیض تربیت کرده است، رهبری و هدایت مردم و گرفتن فیوضات خاصه به دست اهل‌بیت(ع) است، این یک بخش از صنعت ویژه است.

مفسر برجسته قرآن کریم درباره افعال حقیقی و اعتباری، اظهار کرد: گاهی فعالیتی به صورت حقیقی انجام می گیرد؛ مانند بسیاری از فعالیت های انسان که ظهور و بروز خارجی دارد، گاه هم فعالیتی اعتباری است و مجموع چند فعالیت است که یک عنوان همچون نماز و روزه را شامل می شود،  روزه نیز از مجموع ترک چند فعل به ضمیمه یک نیت به قصد قربت محقق می شود، این مجموعه فعالیت های که فعل خارجی نیست، مجموعه ترک‌ها است و این ترک‌ها هم باید به قصد قربت و به قصد صوم باشد، مجموع این‌ها وجود جدایی ندارد، نماز مجموعه افعال و سکنات و اذکار است، این‌ها یک وجود اعتباری دارد، در وجود اعتباری یک سری احکام خاص دارد، در وجود حقیقی صاحب تکوین احکام خاص دارد، اگر این اعمال مطابق آن احکام بود به مقصد می‌رسد وگرنه نمی‌رسد.

وی خاطرنشان کرد: امام علی(ع) فرمود «ان الغنا والفقر بعد العرض علی الله»، هر چه را ذات اقدس اله به انسان بدهد مادامی که انسان در دنیا هست این سند فخر نیست، بلکه آزمایش الهی است، این‌که چه کسی توانگر و چه کسی تهیدست است در روز حساب معلوم می‌شود، آن روز هر کس به پاداش خوب خود رسید یک واقعیت است، اما الان خدای سبحان هرچه به هرکس می‌دهد یک امتحان است، اگر قدرت به کسی داد امتحان است و اگر قدرت به کسی نداد آزمون است، سلامت امتحان است و بیماری آزمون است، منتها ما عادت کردیم بیماری را ابتلا می‌دانیم اما سلامت را امتحان نمی‌دانیم.

حضرت آیت‌الله جوادی آملی با بیان این‌که آن کس در بیمارستان بستری است مبتلا به مریضی است و آن‌که مشغول درس و بحث و کار است مبتلا به سلامت است، ادامه داد: مبتلا یعنی ممتحن، فرمود ما برخی‌ها را سالم قرار می‌دهیم او مبتلا به سلامت است در کلاس امتحان نشسته است یا مال و قدرت و منزلتی به او می‌دهیم او به اشتباه می‌گوید خدا مرا گرامی داشت، اما امتحان است اما اگر کسی را به جهت مقابل آسانی و نعمت امتحان کردیم می‌گوید خدا مرا اهانت کرد، نه تکریم در قیامت است.

وی گفت: هر چه را خدا به ما داد امتحان است و هر چه را به ما نداد آزمون است تا یکی را به شکر و دیگری را به صبر بیازماید، آن کس که قدرت دارد خدا به او قدرت داد اما ظلم او به خدای سبحان اسناد ندارد، قدرت نسبتش به عدل و ظلم علی‌السویه است، او می‌تواند راه حق و راه باطل برود، خداوند قدرت می‌دهد و این قدرت هم می‌تواند نسبت به ظلم و هم نسبت به عدل باشد، این ظلم و عدل به این شخص بازمی‌گردد.

استاد برجسته حوزه علمیه ادامه داد: عقل دو زمان مست می‌شود، یکی زمانی که او را سایه معصیت می‌گیرد و عقل دیگر تخمیر می‌شود و این شخص مخمور و مست و لایعقل است و یک زمانی هم تحت‌الشعاع شهود الهی قرار می‌گیرد و عقل از کار می‌افتد و فقط قلب کار می‌کند، در حقیقت عقل کار می‌کند؛ اما نورش تابع شهود است.

وی با اشاره به این جایگاه متقیان در بهشت، اظهار کرد: سم یک چیز بدی است، یک وقت است یک کسی این سم را بخواهد بخورد حرام است یک وقت هم این سم کشنده است، در قیامت در بهشت چیزی که ضرر به جان، مال و مدارک عملی و علمی بزند وجود ندارد، کار بد نیست، چیز بد در بهشت نیست، سخن در این نیست که در قیامت فعل معصیت نیست، کار بد هم نیست، عقل تحت‌الشعاع نورالسموات والارض است، متقیان در بهشت هستند، «إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ».

حضرت آیت‌الله جوادی آملی با قرائت آیه «فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِیکٍ مُّقْتَدِرٍ»، بیان کرد: این‌جا به صورت روشن فرمود تقوا یک ملکه‌ای است که در انسان آن فرمانرروایی را ایجاد می‌کند که جلوی نفس اماره و جلوی دهان و قلم انسان را می‌گیرد، این‌طور نیست که زبان و قلمش باز باشد، انسان متقی مالک و ملیک است، زبانش باز نیست، گفتند برخی‌ها درس سکوت باید بخوانند، صمت یعنی خاموش بودن که انسان بی‌جا هیچ حرفی را نزند، اگر کسی متقی بود و مالک اعضا و جوارح بود در قیامت نزد خدای سبحان جا دارد اما اگر نه، کار نیک و بد را مخلوط کرد، بعد از حساب و کتاب در جنات و نهرها است؛ اما این‌که «فی مقعد صدق» باشد، نیست.